23 nov 2009

Elektrische scooter

De voordelen van een NS voordeelurenkaart zijn legio. Niet alleen kun je er na 9 uur en in het weekend met korting mee in de trein reizen, maar hij kan ook dienen als OV-chipkaart. En bovendien heb ik er mijn abonnement op de OV-fiets op laten zetten.
Dat werkt perfect! Op heel veel NS stations zijn OV-fietsen te huur. Veelal via aparte fietskluisjes, soms ook via een grotere fietsbox of bij de stalling.
Zo kan ik als ik met de trein naar Breukelen ga, een OV-fiets nemen om naar Nieuwersluis te fietsen. Je toetst het nummer van je NS reductiekaart in en een pincode en voilà: een keurige fiets staat je ter beschikking. Nadeel is wel dat je niet kunt reserveren, dus je weet nooit zeker of er nog een beschikbaar is. Nu is dat in Breukelen niet zo erg, van daar gaat ook een bus naar Nieuwersluis, maar in Wolfheze is dat een ander verhaal. Deze zomer ben ik een paar keer naar station Wolfheze gereisd om daar met de OV-fiets naar Heteren te fietsen. Wel spannend of er een fiets aanwezig zou zijn, want vanuit Wolfheze zijn er niet zoveel andere mogelijkheden.
De fietsen zijn eenvoudig, zonder toeters en bellen, maar je kunt gelukkig altijd het zadel lager zetten. De kosten worden automatisch afgeschreven (€ 2,85 voor een dag)
Dus mijn ervaringen met OV-fiets zijn goed.
Eind van de zomer kondigde OV-fiets aan dat ze op enkele stations ook elektrische scooters aanbieden. Zo ook op station Ede-Wageningen. Het leek me wel leuk om eens op een scooter te rijden en nu kon ik mooi proberen om van Ede-Wageningen naar Heteren te scooteren. Op mijn 16e had ik een mobylette, dus ik heb wel eens brommer gereden. Voorwaarde voor de huur van een elektrische scooter is een rijbewijs of een bromfietsbewijs. Dus gewapende met mijn rijbewijs en een geleende helm (hoeft niet, maar leek me toch veiliger) toog ik op donderdag 8 oktober naar station Ede-Wageningen. Daar aangekomen zag ik ze al staan: 6 stuks, mooie glimmende gele scooters. Maar helaas, zei de verhuurder, ze zijn allemaal gereserveerd voor de Gemeente Ede. Die gaat een promotietour houden.
Gereserveerd voor de gemeente????? Maar je kunt toch niet reserveren?
Dat klopt, zei hij je kunt niet reserveren.
Tja, de gemeente staat kennelijk boven de wet wat dat betreft. Ook mijn argument dat ik als betalende klant toch veel aantrekkelijker ben dan reclamemakers had geen succes. Ik kreeg er geen mee. Helaas!


In Edestad.nl staat een verslag van die promotietour en daaruit begrijp ik dat ik voor de volgende heren plaats heb moeten maken: burgemeester Cees van der Knaap, directeur Nationale Park De Hoge Veluwe, S.E. baron Van Voorst tot Voorst, wethouder verkeer, Peter van 't Hoog, directeur NS OV-fiets, K. Mook en teammanager mobiliteit en verkeer van de provincie Gelderland, F. van de Wart. [Foto: Jan Pit/BDU]


Een tweede kans op woensdag 18 november jl. Ik weer met helm en rijbewijs naar station Ede-Wageningen. En jawel het lukt. De verhuurder haalt een elektrische scooter uit de stalling. Ik lees in de korte handleiding waar het licht en de claxon zit en ik vraag aan de verhuurder hoe ver ik er mee kan rijden. 40 km zegt hij. Mooi, zeg ik naar Heteren is 13 (vlgs de fietsrouteplanner), dus dat moet goed lukken. Een oplader mee, hoeft niet zegt de verhuurder, maar ik hield aan en kreeg hem toch mee.
Een beetje zenuwachtig op pad, het zit toch wel een beetje vreemd, en door de helm moest ik ook goed de spiegeltjes gebruiken. De scooter rijdt 25 km/uur dus met een rustig gangetje bromde ik over het fietspad Bennekom door en naar Wageningen.
Maar hij gaat steeds langzamer lopen, met een gangetje van 10 km per uur kruipt de scooter door Wageningen richting veerpont. En dan stokt hij helemaal. Geen elektriciteit meer. Oei, wat te doen. Gelukkig zie ik een klein eindje verder een Peugeot Garage (Auto Versteeg Buurman) aan de Diedeweg. Daar mocht de oplader in het stopcontact en kon ik rustig FietsNed, de fietshulplijn bellen. FietsNed liet me de oplader controleren en raadde me aan nog een half uur te wachten tot hij voldoende stroom zou hebben om de laatste kilometers naar Heteren te maken.
Ik kreeg nog een kopje koffie aangeboden en na een oponthoud van een klein uur kon ik weer vertrekken en reed ik naar de pont en aan de overkant verder tot Heteren.


Daar heb ik hem meteen weer in het stopcontact gestoken. De rest van de dag heeft hij staan laden. Ik zag nu alle vier de lichtjes op de oplader branden. Ik zag nu ook dat er een soort brandstofmeter is die met groen-geel-rood aangeeft hoeveel power je nog hebt. Aan het eind van de dag rustig naar station Ede-Wageningen getuft. Zonder oponthoud.



Les: Controleer altijd eerst of hij helemaal is opgeladen voordat je een elektrische scooter huurt.





Met dank aan: Auto Versteeg Buurman B.V. Wageningen

16 nov 2009

Bijeenkomst NVB



Het jaarcongres van de NVB had als thema: “verbinden op inhoud”. Wat betreft de Twitter-biblio-community is wel degelijk sprake geweest van een verbinding op inhoud. Er was gratis draadloos internet beschikbaar dat goed functioneerde en zoals nog is na te lezen op de Twittersite en in de speciale #nvb09 Twub is er goed gebruik van gemaakt. En ik moet zeggen dat het erg leuk was om te doen: het bijwonen van een congres en real time meelezen wat anderen meemaken en zelf in de discussie meegaan. Het live bloggen is er bij ingeschoten, maar dat heeft dacht ik alleen Dee’tje gered. Ikzelf heb 51 tweets gemaakt met de hashtag #nvb09. Alle tweets, ook die van anderen waren als twitterfontein te zien in de lounge bij Ebsco en op de site van de NVB zelf.

Naast het twitterverbond heb ik me ook verbonden gevoeld met alle oud- en ex-collega’s, alle oude en nieuwe bekenden die ik in levende lijve heb gesproken en gezien. Het was ook in dat opzicht een geslaagd congres.

En was het ook leerzaam, ofwel heb ik er wat van opgestoken?

Ja, ook wel. Ik ben met drie reflectie-onderwerpen naar huis gegaan en nu na een zwaar regenachtig weekend zit ik er nog steeds over na te denken.

De eerste kwam van de key-note-spreker Bas Haring. Ik had vooraf het artikel “Bas Haring: ‘Pile not file’” gelezen in de informatieprofessional en was niet onder de indruk. Ook nu weer gaf hij een verslag van zijn poging om zijn spullen te ordenen op een eendimensionale manier. Zelfs in de goeie oude tijd, toen we nog met kaartcatalogi werkten was er al sprake van meervoudige ingangen en nu met het ‘tagging’ is multidimensionale toegang tot informatie eerder norm dan uitzondering. Ook zijn ‘restbox’ is na het “Everything is miscellaneous items” van David Weinberger niet echt een originele gedachte. Maar hij, Bas Haring, bracht het wel leuk. In drie kernwoorden adviseerde hij: niet-perfectonistisch structureren, zoekserendipity en eilandisering (verbinden vervlakt zegt hij). De kerngedachte die me bij bleef is dat het helpt als je probeert ergens op een andere manier naar te kijken. Bas haalde een anekdote aan van een schilder die een krijttekening had gemaakt, het begon te regenen en terwijl Bas naarstig naar een dekzeiltje zocht, was de schilder heel tevreden over wat hij had gedaan.

Deed me erg denken aan The Painter’s Link een nummer van Kate Bush van haar CD Aerial. Zij beschrijft daar de dag: in ‘architects dream’ heeft de schilder een schilderij gemaakt en dan:”


The painter:
It’s raining What has become of my painting All the colours are running

The chorus:
So all the colours run
So all the colours run
See what they have become
A wonderful sunset

En vervolgens gaat de zon onder in Sunset.


Het tweede onderwerp van mijn reflecties wed aangedragen door Andrew Keen, schrijver van “The cult of the amateur”. In dat boek geeft hij Internet de schuld van de verwording van de maatschappij, maar in dit praatje – Digital Vertigo(link is van eerder praatje met dezelfde titel) – nam hij dat terug. Het is niet internet, maar het zijn de sociale media. Sociale media zijn de vervanging van autoriteit en de aantasting van de autoriteit tast de maatschappelijke organisatie aan, maar vraagt Keen zich af, hoe overleven we als organisaties verdwijnen en alleen individuen overblijven? De wereld wordt plat en dan moet je wel aan de sociale media. We moeten ons zelf verkopen en darwinistische strijd leveren met elkaar. Toevallig, of juist niet toevallig, stond er in de weekendbijlage van NRC dit weekend een stuk van hoogleraar sociologie Frank Furedi. Aantasting van gezag brengt vrijheid in gedrang, zegt hij. Plato was er al bang voor: dan krijg je nl anarchie. Moreel gezag ligt natuurlijk bij ouderen en ouders / leraren en is in grondslag nodig. In ditzelfde weekend heeft ook de Volkskrant een stuk van Peter Giesen over de aantasting van het gezag van de expert, van de wetenschap. Keen probeert de hypocrisie aan te pakken door te laten zien dat de democratie geprezen wordt door de elite die op de sociale media het hoogste woord voeren. We geven onze privacy op , in de oude wereld hadden we onze privacy nog, zegt hij nostalgisch. Maar zijn oplossing spreekt me niet aan: Als je zoals Keen suggereert niet meedoet aan sociale media doe je m.i.juist niet mee aan de maatschappij. Bovendien was er in vroegere tijden ook geen privacy, dat is ook maar een concept van de laatste tijd. Efimova noemde even later in haar praatje over bloggen dat je wel moet opletten want door te bloggen zet je jezelf te kijk in je voortuin.
Kernvraag waar ik mee blijf zitten is: wat kun je als maatschappij doen aan het verval van het gezag en valt dat democratisch op te lossen met respect? Misschien ga ik toch maar eens het boek lezen dat Keen aanraadde van Fred Turner: “From Counterculture to Cyberculture: Stewart Brand, the Whole Earth Network, and the Rise of Digital Utopianism” hoewel ook al weer uit 2006 [volgends de introduction gaat het over de geschiedenis van de cultuur rondom Wired, hoe uit netwerken een nieuwe orde ontstaat waar zelfs leden van de gevestigde orde zich bij aansluiten). Dan toch maar Fiuredi’s nieuwe boek: “Wasted: Why Education Isn't Educating" over “:politicisation of education and the crisis of adult authority”


Het laatste onderwerp wat ik meeneem is over het imago van de informatiespecialist. Klaas-Jan Mollema over de problemen bij de opleiding IDM. Gelukkig is er een Taskforce opgericht (TACIS, Taskforce Arberidsmarktcampagne Informatiespecialisten) die d.m.v. een reclame campagne in ieder geval de bekendheid van het vak op gaat poetsen. Het reclamebureau Co-unlimited gaat de campagne maken onder het motto "wat te doen zonder informatiespecialist" . Sponsoren worden nog gezocht. Het lijkt me een goed streven, want het is inderdaad ook voor een praktijkmens – en niet alleen voor de scholieren die een opleiding moeten kiezen – soms best wel lastig te vertellen wat je doet voor werk.


Dus probeer ik nu anders tegen de gebruikelijke processen aan te kijken, cultuurmaatschappelijk een antwoord te vinden op de vraag hoe het respect/ gezag te herstellen en wacht met spanning op de uitleg wat het vak van informatiespecialist inhoudt.



Ik ga ook nog Lilia Efimova’s proefschrift over bloggen lezen en het boek van Furedi. Genoeg te doen dus in de komende tijd.







Aanbeveling aan NVB en partners voor de volgende bijeenkomst: denk s.v.p. ook aan het aanbod aan stopcontacten voor elektriciteit voor de mensen met een laptop. En verder is wat mij betreft de tijd van de gedrukte reclamefolders voorbij, en ook de notitieblokjes en pennen zijn, in de gedigitaliseerde wereld van de informatiespecialist toch echt een gepasseerd station. Maar met dank voor de zeer geslaagde NVB-dag!

5 nov 2009

Het Nieuwe Werken bij Microsoft

Vorige week, 28 oktober ben ik met het Amsterdam Informatie Netwerk (AIN) meegeweest op bezoek bij Microsoft Nederland in Schiphol met als thema het Nieuwe Werken (hNW)).

Het begon allemaal, zo vertelde Hans van der Meer van Microsoft, met een Microsoft White paper in 2005. (Digital Workstyle: The New World of Work, May 2005). Zijn basispresentatie is online gezet (kleine letters download).

hNW sluit aanbij de trends in een zakelijk wereld. Trends van altijd aan en verbonden zijn, transparante organisaties en meer voor minder. En de rol van software daarbij: vereenvoudig hoe mensen samenwerken, vind informatie en verbeter inzicht in de business, bescherm en beheer informatie, reduceer ICT kosten en verbeter beveiliging.

In het oude kantoorgebouw van Microsoft NL is eerst een inventarisatie van activiteiten, om in het nieuwe pand de ruimtes daaraan aan te passen bijv. voor creatieve activiteiten ruimte creëren die uitnodigen tot creativiteit. Voor iedere activiteit zijn eigen ruimte.

Er wordt uitgegaan van een zogenoemde “Clean desk policy”, die zorgde voor 60 % minder print (eindelijk het papierloze kantoor: iedereen bewaard alleen maar stukken digitaal).

Transparantie is een belangrijk gegeven: ieders agenda is open, ook online omdat iedereen zelfvoorzienend is: er is geen secretariaat die voor telefoon en afspraken zorgt. Iedereen krijgt van de zaak een laptop en een mobiele telefoon. In principe loopt de basistelefoonvoorziening ook via de laptop via Office Communicator; er is geen vaste telefoon meer. Met efficiënt agendabeheer bespaart dat ook veel onnodige mails en telefoontjes, omdat je meteen kunt zien of iemand beschikbaar is ed. voor teleconferencing met Live Meeting, ook opname mogelijkheid voor archiveren. Het chatten wordt vastgelegd i.v.m. (Amerikaanse) compliance regels.

Wonderlijk genoeg wil op internet iedereen delen, maar binnen een organisatie willen mensen vaak dingen voor zichzelf houden. Dat vereist nog een hele cultuuromslag. Voor sommige medewerkers is het moeilijk. Het is belangrijk dat er respect is voor mensen die op andere manier werken (andere tijden, plaats) Er moet vertrouwen zijn dat het werk gedaan wordt. Daarom ook is niet de aanwezigheid op zich een norm, maar zijn er andere outputmetingen: halen van deadline, klanttevredenheid, etc. In andere landen bij Microsoft wordt nog niet zo gewerkt, aanwezigheid is vaak nog een belangrijk manage-punt. Management moet investeren in gedragsaanpassingen, om goed uit te leggen wat en waarom je bepaalde technologie gebruikt. Een belangrijke taak van de manager nu is om mensen te laten stoppen met werken, je kunt immers altijd maar doorgaan.

De vitaliteit, productiviteit en groei zijn gestegen in het nieuwe gebouw, waar volgens de principe van het Nieuwe Werken wordt gewerkt. Sommige aannames klopten niet: bijv jonge mensen vinden deze manier van werken fijn, nee dus die zitten in sociale ontwikkeling en willen op kantoor samenkomen.

Crowdsourcing, andere manier van leren en werken. hNW is containerbegrip waar je alles aan kunt hangen, interne project eigen naam geven. Er zijn verschillende scenario’s: slimmer – ontmoeten, vergaderen en communiceren. Profielen van medewerkers, m.n. hoe mensen die onder druk staan reageren. Balans in teams is belangrijk.

Na afloop van de presentatie krijgen we een rondgang door het gebouw. Het ziet er fantastisch uit! Er is gewerkt met mooie kleuren en afwisselende ruimtes. Overal is de mogelijkheid om je laptop aan te koppelen en te werken, of het nu in een werkhokje is, aan een grote werktafel, of op een loungebank, een kleine vergadertafel, of een grote. Er zijn ruimtes voor sta-vergaderingen en zitzak-ruimtes voor het creatieve proces met whitebords . Ik ben erg onder de indruk van het pand en hoe er vorm gegeven is aan het concept van hNW. Uiteindelijk is hNW een idee om de software van Microsoft centraal in te zetten en daardoor het werken te veranderen, maar het levert ontegenzeggenlijk buitengewoon interessante mogelijkheden.

Terug op het instituut met diverse mensen hNW besproken. Bij ons leeft de aanwezigheidscultuur nog volop en in de nieuwbouw worden de kamers afgestemd op de hiërarchische functie van degene die er in komt te werken. [ Dus niet zoals de directeur van Microsoft NL, die geen eigen werkkamer heeft – zomin als de rest van het personeel – maar het hele pand zijn kantoor noemt.] Chapeau!



Goede illustratie bij het concept van het Nieuwe Werken, fijne ontvangt, goed verzorgd.